Bijna bevrijd en dan... de nachtmerrie

Geschreven door Thei Hanssen, in september 1945 enkele maanden na zijn terugkeer uit Duitsland, waar hij in het kamp zat tussen augustus 1944 en april 1945. Beek, Stein, Elsloo en omgeving werden op 18 september 1944 bevrijd door de Amerikanen.
Thei Hanssen is geboren in Beek op 2 juni 1924 en overleden op 3 februari 2012. 
Van 1952 tot 1986 hadden hij en zijn vrouw Mia Voncken in Elsloo een groente- en levensmiddelenwinkel "In de blauwe druiventros". Tot 1955 aan de Stationsstraat (waar nu Heijthuijsen Touringcars is gevestigd) en vanaf 1955 in hun nieuwe pand aan Dorine Verschureplein 16.

Opgepakt in Stein
Vroeger werden in het Missiehuis in Stein op 15 augustus priesters gewijd. Uit het hele land kwamen daarvoor familieleden om de plechtigheid bij te wonen. Zo ook op 10 augustus 1944. 

Er kwamen verschillende personen met de trein, die uiteraard koffers bij zich hadden. Ze kwamen bij ons thuis vragen of er een mogelijkheid was om met de koffers naar Stein vervoerd te worden. Mijn familie woonde tegenover het station Beek-Elsloo en we hadden een café, groentehandel en fietsenstalling.

Met paard en wagen, waarop de mensen met de koffers plaats namen, werd aan de reis begonnen, een buurjongen (Jan Laumen, zoon van de Stationschef) en ikzelf. In Stein "op 't Keerend" op de hoek bij bakkerij Gübbels, kwamen er plotseling Duitse soldaten met geweren vanachter de muren vandaan. Ik moest van de wagen afkomen en meegaan. Jan Laumen is naar huis gegaan en heeft thuis bericht dat ik bij een razzia was opgepikt. 

Ik werd naar een nabijgelegen grindkuil gebracht waar militaire wagens en verschillende soldaten stonden. In een hoekje zat nog een opgepakt persoon, daar kwam ik dus bij te zitten. Het was Hub Visschers uit Stein; hij had niet veel te missen want hij was al in Duitsland geweest en gevlucht. Hij zei maar steeds "hier komen wij niet levend uit". Ik probeerde hem moed in te spreken, maar dat hielp niets. Hij wist blijkbaar wel beter. Mijn gewaarschuwde vader kwam met de fiets aan maar was net te laat.

Wij werden met een militaire vrachtwagen afgehaald en naar Elsloo gebracht, waarbij bij het gemeentehuis nog iemand werd opgeladen, dat bleek Jan Hoeveler te zijn. En toen kwam mijn vader weer aanfietsen, maar de wagen vertrok weer, dus weer te laat.
Vervolgens ging het naar Beek, daar werd nog iemand opgeladen, Lei Hendriks. Hij was wielrenner en gehuwd met Mej. Pepels uit Stein (zus van wielrenner Lei Pepels).
Vader kwam er weer aan op de fiets en kon nu een pak boterhammen op de wagen gooien. 

Hoeveler heb ik nog meerdere malen gezien in de gevangenis en later in de kampen. Ik zag hem voor 't laatst toen ik vanuit het ziekenhuis terug kwam in kamp Keulen. Lei Hendriks heb ik alleen nog in Maastricht bij de ondervraging en in de gevangenis gezien, daarna ben ik hem uit het oog verloren. Hij moet wel nog meegegaan zijn naar Duitsland, want hij vertelde na zijn thuiskomst dat hij mij nog had gezien een paar maanden daarvoor in het kamp Keulen en dat ik er zeer slecht aan toe was. Hij vertelde bij mij thuis dat ik waarschijnlijk niet meer leefde. Hij was toen al een hele tijd thuis. Hij is later met zijn vrouw geëmigreerd.

Gestapo Maastricht
In Maastricht aangekomen werden we ondervraagd in het Witte Huis, het hoofdkwartier van de Gestapo met aan het hoofd Nitsch, een beruchte SD-er en de SD commandant Ströbel. Bij de ondervraging ging het er nogal ruw toe. Als je niet vlug wat zei, als iets gevraagd werd dan kreeg je een stomp in je maagstreek of een slag in je gezicht. Er waren een stuk of vijf SD-ers in die kamer, maar Nitsch deed het woord. Ze zaten met 2 man achter een tafel en er stonden 3 man aan de deuren. Er waren ook nog een paar soldaten met geweren, die in de gang en buiten liepen.

Op de foto helemaal links Nitsch en 4^e van links Ströbel (klik voor vergroting)

Lees het hele verhaal >