Ik kende Harry al voordat hij mij kende
In de jaren 80 was hij vrijwel de enige die artikelen en boekjes schreef over de lokale geschiedenis, de geschiedenis van de gewone man. Stambomen waren hier een belangrijk onderdeel van. Ik vond het jammer dat er weinig geschreven werd over mijn dorp, Elsloo. Reden voor mij om voorzichtig mijn grote voorbeeld Harry Strijkers te gaan volgen.

Gedeelde passies
In de jaren 80 werd ik medewerker van het Streekmuseum in Elsloo (nu Historiehuis van de Maasvallei) en daar ontmoette ik Harry voor het eerst persoonlijk. Van begin af aan hadden wij een klik en zaten op een lijn. Harry zat al in het bestuur en ik volgde hem hierin. Hij zat in veel organisaties en betrok me daarbij. Zo kwam ik via Harry in de Maasketen, waar ik weer een andere grootheid, Jean Knoors ontmoette. Zo werd ik ook lid van het Oranje Comite Stein waar Harry voorzitter van was.

Harry opende veel deuren voor mij persoonlijk maar ook voor het Streekmuseum Elsloo. De jaren ’90 waren niet de makkelijkste jaren voor de instandhouding van een klein museum. Van alle kanten lag het Streekmuseum onder vuur. Enerzijds werd er druk uitgeoefend om met het museum in Stein samen te gaan anderzijds moesten we ons bestaansrecht steeds bewijzen. Harry was paraat als er belangrijke beslissingen genomen moesten worden. Hij beredeneerde, besliste mee en verdedigde fanatiek de burcht. Ook schreef hij nog een boekje over ons bestuur bij het 50 jarig bestaan.

Bij ons beider werkgever DSM vonden we elkaar ook. In de jaren 90 werkten we in hetzelfde gebouw en smokkelden menig DSM-uurtje om bomen op te zetten over onze gemeenschappelijke passie: de historie van de Maaskant.

Veelschrijver
Harry heeft enorm veel geschreven. Te veel om op te noemen. Ik ben er trots op dat ik samen met hem het boek “De Stiefköppige Maaskentjers” heb mogen schrijven. We gaan deze ras Bourgondiër en vriend van de Maaskant missen. Er is veel om hem dankbaar voor te zijn en we gaan de weg volgen die hij heeft uitgezet.
Zonder “Harry de Striek” was de geschiedenis van de Maaskant nog steeds onder een dikke laag stof begraven.

Guus Peters
Historiehuis van de Maasvallei Elsloo

Harie was in zijn negentigste levensjaar. Hij was de zoon van de veldwachter en woonde in een ambtswoning die deel uitmaakte van het gemeentehuis. Hij was een nakomertje en had een zus en een broer die meer dan tien jaar ouder waren. Zelf zei hij hierover: “ik ben nooit kind geweest” en “buiten was het voor mij te doen”

Het respect voor zijn ouders en met name zijn vader was groot. Met enige trots vertelde hij regelmatig hoe ”d’n ouwe hjiér” wetten en gezag in het dorp handhaafde, voor niemand bang was en ook de bezetter tijdens de oorlogsjaren regelmatig trotseerde.

De jonge Harie had al snel veel interesse in geschiedenis en begon al jong met verzamelen. Daarbij werd hij gesteund door de overbuurman, onderwijzer Van Mulken die hem altijd voor hield dat niet één, niet twee maar minstens drie bronnen nodig waren om een verhaal te vertellen dat op waarheid berustte.

Bij het zwerven door het dorp sloeg Harie alles op wat hij zag en in het vooroorlogse Elsloo was dat veel. Het dorp veranderde door de komst van de staatsmijn Maurits en de aanleg van het Julianakanaal. De economische crisis van de jaren twintig en dertig, de opkomst van de N.S.B. en de toenemende spanningen in Europa lieten ook hun sporen achter. De jonge Harie lette goed op als ten gemeentehuize of thuis de grote problemen van Europa besproken werden. De basis voor zijn nieuwsgierigheid en interesse werd daar nog verstevigd.

Bij het verzamelen schuwde Harie het niet risico’s te nemen. Als hij zijn vader moet helpen op 10 mei 1940 (na de overgave van de Nederlandse soldaten bij het Julianakanaal) overgebleven wapentuig op te ruimen, verstopt hij een geweer in zijn broek, neemt het mee naar huis en verstopt het op zolder. Daar ligt al de stafkaart over de Duitse inval die hij mee genomen heeft uit een Duitse legertruck die voor het gemeentehuis geparkeerd stond.

Na de lagere school ging Harie naar de ambachtsschool in Sittard. Na het halen van zijn diploma begon hij op het SBB in Geleen. Via de vakschool van DSM en het tegelijkertijd volgen van avondschool kwam hij uiteindelijk op de tekenkamer terecht. Uiteindelijk heeft hij vierenveertig jaar voor DSM gewerkt.

Naast geschiedenis had de natuur Harie’s aandacht en was bijna vanzelfsprekend dat hij na zijn pensionering bestuurswerk ging doen voor het IVN en het Streekmuseum. Verder was hij lid van de heemkundevereniging in Elsloo. Door zijn interesse voor geschiedenis en met name de Tweede Wereldoorlog werden alle vrije tijd en reizen besteed aan de hobby. Elke reis had een doel en moest leiden tot een vergroting van de collectie of verdieping van de kennis.

Thuis op zolder ontstond een waar museum, door Hary steevast “de stelling” genoemd. Hier trok hij zich tot voor kort elke avond terug om te schrijven, het internet af te struinen naar foto’s of onbekende literatuur en om te communiceren met de vele netwerken waar hij lid van was. Hij kon glunderen van trots als hij voldoende bronnen had gevonden om een waarheidsgetrouw verhaal te vertellen.

Harie’s betekenis voor het museum is enorm. Samen met Harrie Dobbelstein, Louis Schreurs en Jan Pijpers heeft hij aan de basis gestaan van de eerste vernieuwing van het museum begin jaren negentig. De collectie werd geïnventariseerd en gereorganiseerd en op een moderne wijze tentoongesteld. In 1999 werd de aanbouw gerealiseerd, de huidige jaren vijftig keuken. Twee maal stelde hij met zijn verzameling een prachtige expositie over de Tweede Oorlog samen.
Samen met Louis Schreurs schreef hij een boek over de aanleg van het Julianakanaal. Ook verscheen een werk over de oorlogsjaren. Met Jan Pijpers en Jac Meijers werden de eerste plannen voor nieuwbouw voor de oorlogscollectie en een depot gemaakt. Enkele jaren geleden besloot hij zijn complete verzameling aan het museum te schenken.

Het realiseren van de nieuwbouw heeft vijftien jaar op zich laten wachten. Het is mooi te zien dat de oorspronkelijke plannen van Harie als basis gediend hebben voor het gebouw dat er nu staat. Ook liet Harie blijken dat inzichten over inrichten van musea veranderen en schroomde hij het niet zijn mening te geven. Harie kon rechtlijnig en soms zwart wit zijn. Dat was niet altijd even makkelijk en heeft weleens tot botsingen geleid. Maar het museum bleef hem altijd dierbaar. Elke donderdagmiddag zat hij op zijn praatstoel en wist iedereen die een vraag had over een foto, een document of een gebeurtenis hem te vinden.

De afgelopen weken heeft hij samen met Piet Pijpers de deeltentoonstelling “10 mei 1940 de Duitse inval“ samengesteld in de naar hem genoemde zaal. Met veel energie en veel moderne ideeën. De opening van de nieuwbouw en de tentoonstelling was een droom die uit kwam en hem emotioneel raakte. Dat bleek tijdens de korte toespraak die hij hield. Enkele dagen later vertelde hij enorm trots te zijn en dat de cirkel rond was.

Het Streekmuseum en de Maasstreek verliezen “eine richtige Maaskentjer” met een enorme betekenis voor het cultureel historisch erfgoed van de streek.

Bestuur en medewerkers wensen de familie veel sterkte.

Vrijdag 30 november 2012 is toch nog onverwacht onze voorzitter Harry Dobbelstein op 82-jarige leeftijd overleden.
De laatste jaren sukkelde hij met zijn gezondheid maar dat weerhield hem er niet van, meestal samen met zijn echtgenote, de activiteiten van het museum te bezoeken. Pas de laatste twee vergaderingen gaf hij de leiding uit handen. Hij voelde, zo zei hij, dat de krachten afnamen.

Met het overlijden van Harry Dobbelstein verliest het Streekmuseum Elsloo een van zijn mede oprichters en jarenlange secretaris en voorzitter. Daarnaast was Harry lid van het bestuur van de Archeologie Stichting "Dokter Beckers-Pater Munsters" in Stein en heeft hij een  grote betekenis gehad voor het culturele leven in Limburg.

Op 27 april 2012 werd Harry Dobbelstein nog geridderd als lid in de Orde van Oranje Nassau (Foto met dank aan Marsna Magazine)

Beroepsmatig was Harry directeur van de Culturele Raad Limburg. Hij wist deze in drie jaar te reorganiseren tot adviesorgaan van het Provinciale bestuur. Door zijn functie kwam Harry in contact met alle facetten van het culturele leven in Limburg en ver daarbuiten. Zijn netwerk van internationale contacten leidde tot de komst van vele internationaal vermaarde collecties en de uitwisseling van muziek- en toneelensembles.

Van 1952 tot 1998 was Harry secretaris en voorzitter van het Toernooi der Lage Landen waarin toneelgezelschappen uit Nederland en Vlaanderen klassieke toneelstukken uitvoerden. Onder zijn bezielende leiding werden 45 toernooien georganiseerd met optredens van 315 gezelschappen.

Het gebrek aan een zaal, die aan de juiste eisen voldeed en het feit dat ook het overige bloeiende verenigingsleven in Elsloo behoefte had aan een gemeenschapshuis leidde tot de oprichting van een comité dat zou ijveren voor de bouw van een cultureel centrum. Harry Dobbelstein werd voorzitter van het comité en op 3 juni 1972 werd het Maaslandcentrum geopend.

Voor zijn vele verdiensten voor het culturele leven in Limburg werd Harry begin dit jaar benoemd tot Lid in de Orde van Oranje Nassau. In 1998 heeft hij de Zilveren Erespeld van de gemeente Stein ontvangen voor zijn verdiensten voor het Toernooi  der Lage Landen. De gemeente Stein heeft, op initiatief van de Stichting Kleine Monumenten, een cultuurprijs naar hem vernoemd, de Mr. Harry Dobbelsteinprijs.

Harry is geboren en getogen in de Dorpstraat nummer 10 in Elsloo, waar zijn ouders een café uitbaatten en zijn oom een kapsalon had. Hij kreeg al vroeg interesse voor het organiseren van sportwedstrijden: wielrennen, hardlopen en “reipen”. Zelf verklaarde Harry dit organisatietalent van zijn vader geërfd te hebben.

Harry studeerde na de lagere school aan het Bisschoppelijk College in Sittard (gymnasium) en de universiteiten van Nijmegen en Leuven. 

Zijn belangstelling voor de geschiedenis van Elsloo is geworteld in zijn jeugdjaren toen er archeologische opgravingen verricht werden door vader en zoon Dr.Beckers. Toen na de oorlog andere archeologen, o.a. professor Modderman, uitgebreid onderzoek verrichtten naar Bandkeramische nederzettingen in Elsloo, werd in 1957 door de heren Cupers, Habets en Dobbelstein plannen gesmeed een museum op te richten.

Op 28 februari 1959 was de Stichting Streekmuseum Elsloo een feit. Op 17 september 1960 werd op de Oude Berg, niet ver van Harry’s geboortehuis, het Streekmuseum geopend. Hij zou zijn hele verdere leven secretaris en voorzitter van het bestuur blijven.
Uit de jeugdfoto hiernaast blijkt dat het (be)sturen al vroeg in Harry's genen zat (klik voor vergroting)

Onder zijn leiding, gesteund door coryfeeën als Harie Rouvrouye, Louis Schreurs, Jan Pijpers, Harrie Strijkers en Guus Peters, groeide het Streekmuseum uit tot een onmisbare hoeder van het cultureel erfgoed van Elsloo, Stein en het (Belgisch) Limburgse Maasland in het algemeen.

Als laatste opdracht zag Harry de uitbreiding van de huisvesting van het museum. De gemeenteraad van Stein heeft daarvoor de benodigde gelden vrij gemaakt en de voorbereidingen, volgens de strikte voorschriften die de wet stelt, zijn in volle gang.
Helaas kan Harry de realisatie van zijn laatste droom niet meer meemaken.

Het bestuur van het Streekmuseum en alle vrijwilligers zijn voornemens om in de voetsporen van Harry te treden en in zijn geest verder te gaan bij het uitdragen en bewaken van het cultureel erfgoed van de Limburgse Maaskant.

Mr. Harry Dobbelstein geridderd

De voorzitter en mede oprichter van het streekmuseum, oud-Elslonaar de heer Harry Dobbelstein (81) is op 27 april 2012 geridderd als lid in de Orde van Oranje Nassau.

De versierselen werden hem opgespeld door de burgemeester van de gemeente Meerssen (Harry woont al vele jaren in Geulle)

(Foto met dank aan Marsna Magazine /klik voor vergroting)

De heer Dobbelstein ontplooit al vele tientallen jaren culturele activiteiten; tot zijn pensioen was hij o.a. bestuurder van de Culturele Raad Limburg.

Vanaf 1952 was jij vele jaren voorzitter van het Toernooi der Lage Landen in Elsloo. In 1968 was hij voorzitter van de bouwcommissie van het Maaslandcentrum. Vanaf 1985 is hij tevens bestuurlid bij het Museum Archeologiestichting Stein