Het verhaal van de gesneuvelde soldaat Harrie Bremmers

Door de dreiging van een Duitse inval en de strategische waarde van het Julianakanaal werden langs het hele Julianakanaal bunkers gebouwd, kazematten genaamd. Zo ook in Elsloo, alwaar zich op de eerste dag van de inval een drama voordeed waarbij de Limburgse soldaat Harrie Bremmers uit Linne om het leven kwam. Zijn officiële roepnaam was Henri, maar hij werd Harrie genoemd en naar goed Limburgs gebruik werd dat uiteindelijk "Harie".

Kazemat S53 in Elsloo
Tijdens de Duitse aanval op de Nederlandse stellingen aan de westzijde van het Julianakanaal, bevonden zich in de kazemat S53, gelegen aan de overkant van het kanaal tegenover de Maasberg, drie soldaten te weten: Soldaat Felix, soldaat Harie Bremmers en soldaat Keulers. Deze laatste heeft later bij de veldwachter Rouvroye thuis in detail verteld wat er zich op 10 mei 1940 in de bunker heeft afgespeeld.

Zijn relaas was als volgt:
Harrie Bremmers stond achter de mitrailleur, met een knie op een bankje. Een soldaat bediende de afzuiginstallatie en de andere keek door een schietgat naar buiten. Men moet weten dat de stalen platen van de schietgaten nog in de menie grondverf stonden. Voor 15 mei konden die niet geschilderd worden vanwege het vocht in de lucht...
Soldaat Felix zag de overmacht van Duitsers aan de overkant en riep: “ich ben weg, ut is gescheete” (ik ben weg, het is voorbij) en kroop door de ingang naar buiten. Direct volgde een inslag, soldaat Keulers van de luchtverversing sloeg tegen de grond en Harrie viel zwaar getroffen op hem. Volgens Keulers was Harrie op slag dood. Toen volgden nog twee inslagen. De scherven werden door het lichaam van Harrie opgevangen, wat waarschijnlijk Keulers' leven heeft gered, maar hij raakte wel zwaar gewond door de scherven.

De Duitsers hadden door het schietgat voor de mitrailleur drie granaten naar binnen gevuurd. Tegenvuur hadden de soldaten overigens niet kunnen geven. De mitrailleur was bedoeld voor het bestrijken van het kanaalvak naar de brug en kon niet omhoog gericht worden om de Maasberg te beschieten.
De aanval werd verder ingezet door Duitsers die halverwege de brug en de Maasberg met rubberboten het Julianakanaal oversteken en die de soldaten in de stellingen aan de overzijde verrassen.

De Duitsers stelden twee rubberboten ter beschikking om Harrie, die op een brancard naast de kazemat lag, naar de overkant van het kanaal te brengen. Nadat iedereen overgezet was, droegen vier Nederlandse soldaten hun overleden strijdmakker Harrie Bremmers de Maasberg op. Voor en na de drager liepen nog een veertigtal Nederlandse soldaten alsmede de kapitein en de adjudant, die vanuit Geulle poolshoogte was komen nemen, maar al voor een voldongen feit kwam te staan.
Harrie werd door de zusters in het patronaat (een kerkelijk dorpshuis) afgelegd en opgebaard. Hij lag er vredig bij, had zwarte puntjes van de ontploffing in zijn gezicht en zijn bovenlichaam was afgedekt met een deken (waarschijnlijk was hij vol in de borst getroffen). Binnen drie dagen moest hij begraven worden. Alle soldaten hebben een voor een met een saluut afscheid van hem genomen. In de St Augustinuskerk werd een uitvaartdienst voor hem opgedragen en daarna is hij op het oude kerkhof in Elsloo begraven. De grafsteen werd door zijn strijdmakkers betaald. Hier rust Harrie nog tot op de dag van vandaag.

+ Meer over de Duitse inval in Elsloo ⇢

+ Gedetailleerde beschrijving over de inval in Elsloo in het boek "Op het netvlies gebrand" ⇢